Dag 10, Mos - Arcade, 17.3 km

De hele wandeling vandaag was het een beetje grauw, mistig. Niet heel hevig maar de zon liet zich pas zien toen ik al lang en breed in de herberg zat. Dat was trouwens wel goed om mijn wasje te drogen. De herberg die ik vanochtend achter me liet was niet veel soeps, geen warme douche en niet éen stopcontact om de media op te laden. Nou ja, als nederigheid niet in je zit dan slaan we het er in zullen we maar denken. De herberg waar ik nu zit is andere koek, 4 zeer goede bedden in een hokje, 26 bedden in totaal. Je krijgt schone lakens en slopen en een deken, dichter bij een echte slaapplaats zul je niet komen. Elk bed heeft een plankje naast het bed met een stopcontact erboven. Prachtige douches en toiletten. Het hele gebouw is gloedjenieuw. Heerlijk, zo hoort het eigenlijk (en daar gaat je nederigheid). Ik deel mijn hokje met Thomas uit Tjechië en Nelson uit Toronto, Canada. Thomas is een wandelend stripverhaal, het hele lichaam onder de tattoos. Op het moment wordt hier een militaire oefening gehouden, leuk hoor, het ene moment lopen ze een stuk met je mee en het volgende moment komen ze langsrennen met geweren langs het lijf. Het is trouwens so wie so drukker dan in Portugal, veel mensen die in Tui beginnen om de laatste 100 km te doen. Er lopen twee Duitse mensen mee, man en vrouw. Ik ontmoette ze gisteren voor het eerst, aardige mensen die graag een praatje maken. Ze zijn waarschijnlijk nu veel verder dan ik. Ik verbaas me trouwens toch wel over de hoeveelheid Duitsers die lopen, ik schat gauw zo’n 70 %. Ook veel jonge Duitsers. Ik ben eens gaan vragen hoe dat kon. Max dacht dat het te maken had met een boek van een jong iemand die de camino had gelopen dat een jaar of tien geleden verscheen. Ik ga er maar van uit dat het klopt. Vanochtend stond er een vriendelijk oud mannetje langs de kant te kijken naar de wandelaars. Tegen iedereen riep hij op vragende toon: “Aleman, Aleman?”  Ik zei dat ik uit Nederland kwam, hij pakte mijn hand

Hasta mañana, Paul