Weer thuis
17 juli 2015 - Santiago de Compostela, Spanje
Ik ben weer thuis. De binnenkomst in Santiago was emotioneel en een opluchting tegelijkertijd. Ik heb het er goed van afgebracht. De laatste week was het erg druk op de route naar Santiago, de laatste 100 km werd door erg veel mensen gelopen, groepen jongeren, gezinnen, etc. Daardoor was het s'avonds dringen om een plek te krijgen in een herberg. We hebben dus de laatste 4 dagen elke dag een plaats gereserveerd voor ons 4en. Dat werkte goed. Door mijn lastige naam, die voor Spanjaarden niet makkelijk is ben ik mezelf maar Pablo de Amsterdam gaan noemen. Dat werkte goed. De laatste nacht (zaterdag hebben we een kamer in een hotel gereserveerd, 10 km van Santiago. Omdat we de volgende moergen vroeg in Santiago wilden zijn zijn we om 6 uur gaan lopen. Om kwart over acht bereikten we de stad. Ik belde Peter dat ik er zo zou zijn. Dat duurde toch nog een drie kwartier. Toen ik het plein bij de kathedraal op liep zag ik Peter in de verte lopen. Ik schreeuwde zijn naam en rende (voor zover mogelijk met rugzak en stijve ledematen) naar hem toe. Tdranen bij hem en bij mij. Ook de meiden die er bij waren moesten een traan wegpinken. Peter had voor mij een gladiool meegenomen en voor de meiden een roos. De oorkonde was snel gehaald en de foto's voor de kathedraal snel gemaakt. Toen het ontbijt ter sprake kwam nam Peter me mee naar het hotel. Dat bleek de Parador naast de kathedraal te zijn, een enorm paleis uit de 15de eeuw, omgebouwd tot luxe hotel. Heerlijk, wat een luxe ontvangst. Ik heb me uitgebreid en langdurig gedoucht en eindelijk normale kleren aan kunnen doen, de rugzak hoefde even niet meer. Om 11 uur naar de kerk. Daar moesten we eerst een uur wachten. Toen de mis begon had ik het na 10 minuten wel gezien en ben ik de kerk uitgelopen, geen wierookvat voor mij maar dat bleek sowieso erg tegen te vallen. Tot nu toe heb ik ook niet het idee dat ik iets gemist heb. 'samizdats hebben een uurtje geslapen en om 6 uur zijn we aan het afscheid begonnen met de dames. Brooke en Sarah zouden de volgende ochtend vertrekken en Titty zou met haar vriend de tocht voortzetten naar Finisterre. eter en ik hebben de maandag winkelend doorgebracht en dinsdag de spullen ingepakt en naar huis gevlogen. Wat heerlijk weer thuis te zijn en wat is het wennen, alles lijkt nieuw. Woensdag Lola opgehaald en nog wat rondgelummeld. Gisteren moest Peter weer werken en was ik weer op mezelf. Nogmaals, het is gek om weer thuis te zijn maar ik ben erg blij dat ik er weer ben.
Super gefeliciteerd, je mag er trots op zijn. We zullen je wekelijkse verhaaltjes missen, maar hopen binnenkort wat 'life' te horen. Take it easy,
Xx Astrid en Peter
beso....beso....beso
Een geweldige prestatie en een dikke pluim voor jou.Het moet een geweldige ervaring zijn geweest met zo'n mooie ontvangst en verblijf in die parador met Peter.Over een paar weken zal je op alles met plezier terug kijken.Lola aan de voeten en op naar een nieuwe fase in je leven.Mooie foto's en je bent ook nog wat afgevallen van alle vermoeienissen.Kortom felicidades y un beso de Zeelandia
groet, Magda
Wat een avontuur, wat een prestatie. We hebben met je meegeleefd en nog nooit zoveel aan je gedacht.
Heel mooie eindfoto trouwens, ziet er slank uit!
Gefeliciteerd met de topprestatie.
Jeroen en Else
Took
Lees nu je ltste verhalen. Had moeilijk bereik aan de Lot.
Wat een fantastische prestatie!
Koester je ervaring en mooie herinneringen, nagenieten.
Lieve groet, Annette